luns, 6 de febreiro de 2017

Marisa está calada


Era o tempo dos primeiros bicos
que soñaban co espacio onde arrolan
abriles de auga cristalina
e días na súa intimidade;
era a mirada ousada da auga
tan alegre
que nos cubría de olladas cómplices
e de silencio
como a necesidade
que sinte a luz do sol
entre as pedras,
entre as árbores,
entre as mans abertas e as nosas pupilas
amándose sin descanso.
Todo quedou gardado en ti,
Marisa,
no teu secreto cofre irisado,
detrás dese silencio de vida
que, forzosamente,
padeces nunha cama de hospital.
Pero eu sei que todo sigue aí:
aquelas palabras
que case sabían a mel,
aquelas caricias por todo o meu corpo
que se sentía rescatado
da infinitude da desesperanza.
Todo está dentro de ti,
querida compañeira,
teimudamente presente nas agras
desa retina que fita, sin pestanexar,
a ventana da leitosa habitación.
Cantas horas pasamos xuntos
vólvense, agora, sombras moi pesadas
que castigan a miña soedade
e queiman o meu sorriso.
De calquer xeito,
Esta luz nunca se apagará.


Poema de Xosé Lois Miguéns, recitado no 1º Serán Literario organizado pola Asociación Cultural Maside (Pontecesures, 1998) e coincidindo co 62 aniversario da morte do poeta represaliado Federico García Lorca.

Ningún comentario:

Publicar un comentario